Elektroničko učenje (e-učenje)
popularizirani je oblik učenja koji se u današnje vrijeme razvio
sukladno s tehnološkim napretkom te se najčešće ostvaruje putem
interneta. E-učenje omogućava učenje na daljinu, a za takav oblik
učenja često se koristi i naziv virtualna nastava. Međutim, e – učenje
ne smatra se metodom učenja, već kanalom kojim osoba dolazi u kontakt s
različitim metodama poučavanja.
Nadalje, mogu se razlikovati četiri
razine e- učenja: baze znanja, online potpora, asinkrono i sinkrono
učenje. Baze znanja omogućuju jednostavno pretraživanje informacija
potrebnih za učenje, a online potporom se naučene informacije
razmjenjuju među različitim sudionicima. Asinkrono učenje omogućuje
individualno stjecanje znanja u skladu s vremenskim mogućnostima i
rasporedom učenika dok se sinkrono učenje odvija u unaprijed određenim
terminima u realnom vremenu i uz prisutnost mentora.
Prednosti koje e-učenje nudi odnose se na vremensku i prostornu neograničenost, laku
dostupnost materijala potrebnih za učenje te učinkovitije predstavljanje
potrebnih materijala. S druge strane, izrada obrazovnih materijala
zahtijeva mnogo truda i vremena te redovito ažuriranje sustava. No,
jedan od većih nedostataka je slaba mogućnost stjecanja socijalnih
vještina što upućuje na činjenicu da e-učenje nije najprimjerenija
zamjena tradicionalnih oblika obrazovanja zbog čega se predlaže
kombinirano učenje koje će povezati prethodno navedene oblike
poučavanja.
Korištena literatura:
- Lombardo, M.M. i Eichinger, R.W. (1996). The career architect development pianner. Minneapolis: Lominger.
- Sinković, G. i Kaluđerčić, A. (2006). E – učenje – izazov hrvatskom visokom školstvu. Ekonomska istraživanja, 19 (1), 105-113.
- Šverko, B. (2012). Ljudski potencijali: usmjeravanje, odabir i osposobljavanje. Zagreb: Hrvatska Sveučilišna Naklada.
Autori: Petra Gotić i Leona Turković
